Desk-Reject به این معنی است که مقاله شما بدون اینکه برای داوری ارسال شود توسط مجله رد شده‌است. در این موارد نه تنها باید شانس خود را در مجله دیگری امتحان کنید، بلکه توصیه هایی نیز برای بهبود شانس خود دریافت می کنید. اگرچه برخی از مجلات – به ویژه آنهایی که سردبیران مربوط به desk-reject جداگانه ای دارند.- بازخوردهای اساسی را به شما ارائه می دهند، اما اکثر ژورنال ها تنها با چند نکته جزئی همراه هستند، که عمدتاً بیان می کنند که مقاله “مناسب” با مجله است یا خیر. بنابراین برای بسیاری از افراد آکادمیک، desk-reject باعث ناامیدی شدید می شود، احساسی که اگر همین نتیجه بارها و بارها تکرار شود، می تواند به راحتی به یاس تبدیل شود.
چرا desk-reject در حال افزایش است؟
تعداد desk-reject در یکی دو دهه اخیر به طور چشمگیری افزایش یافته است. در حالی که در گذشته فقط مقالات کاملاً نامناسب به این سرنوشت دچار می شدند. امروزه نرخ desk-reject برای مجلات برتر می تواند به 50 تا 80 درصد برسد. دلیل اصلی این امر ساده است. تعداد مقالات ارسالی مجله نیز به همان اندازه به طور چشمگیری افزایش یافته‌است. در گذشته، حتی مجلات بسیار برتر در زمینه کسب و کار و مدیریت تنها چند صد مقاله ارسالی در سال دریافت می کردند که ممکن بود 30 تا 40 مورد از آنها را منتشر کنند.
امروزه بسیاری از این مجلات بیش از 1000 مقاله ارسالی در سال دریافت می کنند.
برخی از مجلات تعداد شماره‌های خود را افزایش داده اند، اکثر آنها هنوز هم تنها حدود 50 مقاله در سال منتشر می کنند و تعداد بسیار کمی بیش از 100 مقاله منتشر می کنند.
این بدان معناست که بدون desk-reject سردبیران باید برای بیش از 1000 مقاله داوری پیدا کنند که 90 تا 95 درصد آنها از طریق فرآیند داوری موفق نمی شوند. با توجه به اینکه هر مقاله به 2 یا 3 داور نیاز دارد، این به معنای یافتن چند هزار داور در سال است. علاوه بر این، اکثر افراد آکادمیک تمام درخواست‌های داوری را که دریافت می‌کنند نمی‌پذیرند. بنابراین غیرعادی نیست که یک سردبیر برای پیداکردن یک داور با 4 یا 5 دانشگاه تماس بگیرد. بنابراین، بدون desk-reject ، یک سردبیر ممکن است نیاز به تماس با 10000 تا 15000 فرد آکادمیک در سال داشته باشد. و این برای یک مجله عملی نیست.
حتی بدتر از آن، اگر افراد آکادمیک موافقت کنند که یک نسخه خطی را برای یک مجله داوری کنند، اما بعد متوجه شوند که کیفیت مقاله آن چنان ضعیف است که داوری مورد نظر به معنای اختصاص یک یا دو روز کامل به کار به جای چند ساعت باشد، آنها بعید است درخواست داوری بعدی را از همان مجله (یا هر مجله ای!) بپذیرند. از این رو، سردبیران باید بسیار مراقب «داوران» خود باشند و تنها در صورتی مقالات را برای داوری ارسال کنند که احتمال معقولی وجود داشته باشد که ممکن است داوری و ارسال مجدد داشته باشند.
برای اکثر سردبیران، جداکردن 40 تا 60 درصد پایینی موارد ارسالی بسیار آسان است. همچنین انتخاب 1 تا 5 درصد برتر، آن دسته از مقالاتی که احتمال بسیار بالایی برای موفقیت در فرآیند داوری را دارند، نسبتاً آسان است. مشکل در گروه میانی نهفته‌است، “مطمئن نیستم، ممکن است شانس داشته باشیم اگر…”. تفاوت کیفیت در این دسته ممکن است کوچک باشد، اما سردبیر باید یک تصمیم دودویی بله/خیر بگیرد.
هفت گام برای جلوگیری ازdesk-reject
بنابراین به جای تمرکز بر هدف بلندمدت انتشار مقاله، اولین هدف میانی شما این است که مقاله خود را وارد فرآیند داوری کنید. حتی اگر پس از اولین دور داوری‌ها بازبینی و ارسال مجدد دریافت نکردید. حداقل به این معنی است که بازخوردی از متخصصان حوزه خود دریافت خواهید کرد. اگر در حال سابمیت مقاله به مجلاتی هستید که (هنوز) دارای نسبت بالایی از desk-reject نیستند، پیروی از این هفت مرحله انجام مراحل داوری را آسان‌تر می‌کند.
با ما همراه باشید تا در پست های بعدی درخصوص این 7 گام صحبت کنیم.
